Filmy lata 40., druga wojna światowa

Obraz przedstawia starcie amerykańskiej floty z Cesarską Marynarką Wojenną Japonii, które było punktem zwrotnym działań wojennych II wojny światowej na Pacyfiku. Inspirowany prawdziwymi wydarzeniami film opowiada historię przywódców i żołnierzy, którzy wykorzystali swój instynkt, hart ducha i odwagę, aby pokonywać wszelkie przeciwności losu. Wojenny dramat w reżyserii Rolanda Emmericha (Dzień Niepodległości). W jego obsadzie znaleźli się Ed Skrein (Transporter: Nowa moc), dwukrotnie nominowany do Złotego Globu Patrick Wilson (serial Fargo), trzykrotnie nominowany do Oscara Woody Harrelson (Trzy billboardy za Ebbing, Missouri) oraz Luke Evans (Piękna i Bestia).

Po przeprowadzce rodziny z Berlina do Polski młody chłopak zaprzyjaźnia się ze swoim rówieśnikiem zza płotu, nie wiedząc, że ten jest żydowskim więźniem.

Podczas drugiej wojny światowej René Artois prowadzi małą kawiarnię, w której codziennie spotykają się nieznający swoich prawdziwych tożsamości bojownicy ruchu oporu, gestapowcy, niemieccy oficerowie oraz angielscy lotnicy.

Trwają ostatnie desperackie dni II wojny światowej. Na terenach północnej Finlandii naziści kradną złoto od samotnego poszukiwacza o imieniu Aatami (Jorma Tommila). Szybko przekonują się na własnej skórze, że ich przeciwnik jest praktycznie jednoosobowym oddziałem śmierci, który posunie się do wszystkiego, aby odzyskać swoją własność.

Pasjonująca, dramatyczna opowieść o człowieku, którego jedna decyzja zmieni losy świata. Premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill w przededniu podjęcia decyzji o przystąpieniu Wielkiej Brytanii do drugiej wojny światowej.

Przełom sierpnia i września 2012 roku. Młode małżeństwo – Melania (Magda Grąziowska) i Przemek (Bartosz Porczyk) – przyjeżdża do Warszawy, aby zająć się luksusowym apartamentem stryja (Jan Englert). Mieszkanie położone jest w centrum miasta, w miejscu, gdzie od 1946 roku znajdował się parking, a przed wojną ambasada III Rzeszy. Młodzi bohaterowie nie podejrzewają, że przysługa oddana stryjowi zmieni się w największą przygodę ich życia, a także zmieni losy Warszawy, Polski, a nawet… całego świata!

W czasie, gdy kończyła się II wojna światowa w Algierii podjęto próbę odzyskania niepodległości. Dla trzech braci i ich matki skończyło się to koniecznością ucieczki i tułaczką po całym świecie. Messaoud dołączył do armii francuskiej w Indochinach, Abdelkader stał się przywódcą ruchu niepodległościowego Algierii we Francji, a Saïd przeniósł się do Paryża, by zbijać fortunę na nielegalnych walkach bokserskich w dzielnicy Pigalle. Czas, okupowana ojczyzna i wieź rodzinna połączy ponownie ścieżki życia trzech braci.

Urodzony w zamożnej rodzinie Henri Grouès (Benjamin Lavernhe) był zarówno bojownikiem ruchu oporu, posłem, obrońcą bezdomnych, rewolucjonistą, jak i obrazoburcą. Od ław Zgromadzenia Narodowego po slumsy na paryskich przedmieściach – jego zaangażowanie na rzecz najsłabszych przyniosło mu międzynarodową sławę. Stworzenie Emmaüs i fala jego niezapomnianego uroku zimą 1954 roku uczyniły go ikoną. Jednak każdego dnia wątpił w swoje działania. Jego słabości, cierpienie, mało wiarygodne życie intymne pozostawały nieznane opinii publicznej. Zbuntowany biedą i niesprawiedliwością, często krytykowany, a czasem zdradzany, Henri Grouès miał tysiąc żyć i stoczył tysiąc bitew. W historii pozostawił ślad pod wybranym przez siebie imieniem: Abbé Pierre.

II wojna światowa nie zdążyła jeszcze przejść do historii, a w Europie już zmienia się geopolityczny ład. Kraje bałtyckie zostają wcielone do ZSRR. Dla rdzennych mieszkańców Estonii rozpoczyna się dramat masowych wywózek na Syberię. Wśród ponad czterdziestu tysięcy wysiedleńców jest Erna, matka małej dziewczynki, rozdzielona ze swoim mężem – wojskowym. To jej historię oglądamy na ekranie.

Opowieść o dwóch przyjaciółkach, które pragną otrząsnąć się z wojennej traumy, toczy się w 1945 roku w Leningradzie, który dochodzi do siebie po latach oblężenia. Bohaterki „Wysokiej dziewczyny”, Masza i Ija, próbują nie tylko zapomnieć o tym, czego doświadczyły, ale także przypomnieć sobie kim były, nim zardzewiały ich plany, emocje i uczucia. Inspiracją dla młodego reżysera był wstrząsający reportaż noblistki Swietłany Aleksijewicz, „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” i tym, co wspaniały film Bałagowa czyni wyjątkowym, jest właśnie kobieca perspektywa. Reżyser nie skupia się więc na heroicznych wojennych czynach, lecz na nowo definiuje bohaterstwo: jako codzienne drobne zwycięstwa życia nad śmiercią, nadziei nad żałobą, młodości nad dramatycznymi doświadczeniami.